Kiedy pracowałam w przedszkolach jako logopeda, miałam możliwość obserwowania dzieci z trudnościami komunikacyjnymi. Brak języka wpływał na relacje z innymi dziećmi. Przedszkolaki odrzucały kolegów i koleżanki, które nie mówiły. Diagnoza „opóźnionego rozwoju mowy” nie była znana dzieciom. Byłam świadkiem wielu rozmów dzieci, w których padały słowa: „on jest dziwny, bo nie mówi” lub „nie bawimy się z nią, bo ona nie chce z nami gadać”, „nie będę się z nim bawił, bo on się nie odzywa”.
Alalia - jak jest postrzegana?
Dzieci formułowały to, co same widziały, nadając etykietę tym z trudnościami komunikacyjnymi. Nie pomagały tłumaczenia i zapewnienia, że niebawem niemówiący kolega czy koleżanka zacznie z nimi rozmawiać. A co na to rodzice dzieci niemówiących? Dopóki nie postawiłam diagnozy byli przepełnieni poczuciem winy. Pojawiały się zdania typu: „To moja wina, może zrobiłam coś nie tak”, „to moje pierwsze dziecko i kompletnie nie wiem, co robić”. Kiedy problem został nazwany i rodzice dostali wskazówki, jak terapeutycznie pomóc dziecku, poczucie winy ustępowało.
Pomóż swojemu dziecku - nie zwlekaj z terapią
Byli i tacy ludzie, którzy uważali, że dwulatek, który nie wypowiada ani jednego słowa to normalna sprawa, „bo dziecko ma czas”, „chłopcy później zaczynają mówić”, „nauczy się mówić od kolegów i koleżanek w przedszkolu”. Tylko, że w tym wszystkim zaburzenia nie mogą być rozwojowe! Jeśli problem nie ustępuje, obniżają się szanse edukacyjne, utrwalają się zaburzenia funkcji poznawczych. Dlatego bardzo ważne jest zarówno wczesne wykrycie zaburzeń, jak i szybkie podjęcie terapii. Dziecko, które zaczyna terapię w trzecim roku życia, później nauczy się mówić, będzie miało kłopoty z czytaniem, mniejsze szanse na opanowanie języka chociażby na poziomie przeciętnym. Patrząc i obserwując dzieci przedszkolne muszę stwierdzić, że dzieci późno mówiące doświadczają wielu negatywnych sytuacji, którym towarzyszą trudne emocje, od wycofania się z kontaktów z rówieśnikami, po akty agresji wobec innych dzieci. A przecież można zmienić ten niekorzystny los dziecka niemówiącego natychmiastową terapią.
napisz lub zadzwoń!
Umów się na terapię logopedyczną już dziś.
Czym więc jest alalia?
Dziecko ze zdiagnozowaną alalią ma prawidłowo funkcjonujący słuch, nie ma zaburzeń neurologicznych. Podczas kontaktu z dzieckiem istnieje tzw. pole wspólnej uwagi. Objawami alalii są brak mowy lub opóźnienie mowy, zaburzenia działania sekwencyjnego, w tym ruchów artykulacyjnych, naprzemiennych, trudności w kontynuowaniu zabawy, zabawa na niższym poziomie niż wskazuje wiek dziecka, brak dominacji ręki po ukończeniu trzeciego roku życia. Alalię definiuję się jako: „zaburzenie rozwoju mowy w zakresie powtarzania, rozumienia i naśladowania spowodowane brakiem dominacji lewej półkuli mózgu oraz obniżeniem sprawności sekwencyjnego przetwarzania informacji.” (J. Cieszyńska, „Alalia – zaburzenia funkcji lewej półkuli mózgu” 2013 r.)
Alalia - zachowanie dziecka
Dzieci z alalią bawią się samotnie tak w domu, jak i w przedszkolu. Dlaczego tak się dzieje? – ponieważ nie mogą i nie potrafią nawiązać kontaktu z innymi dziećmi. Wolą zabawy w samotności – ponieważ ich rówieśnicy ustalają role, planują działania i różne reguły gry, a kiedy to samo nie udaje się dzieciom niemówiącym – rezygnują i wycofują się do swoich własnych zabaw. Pracując w szkołach i w przedszkolach zauważyłam, że dzieci z alalią często bawią się same lub z innymi niemówiącymi dziećmi. Zdarza się, że wybierają sobie w grupie najmłodsze dzieci, co staję się dla nich niekorzystne. Nie uczą się bowiem w ten sposób nowych umiejętności oraz działań. Bardzo ważne jest jednak podążanie prawidłową ścieżką rozwoju. Aby uzyskać efekty należy systematycznie ćwiczyć z dzieckiem, zarówno w gabinecie logopedycznym, jak i w domu.
Jeśli Twoje dziecko ma zdiagnozowaną alalię, Twój bunt i płacz nic nie pomoże. Jest to przeżycie traumatyczne, owszem, ale to Wy matko/ ojcze możecie wzajemnie wspierać tak siebie, jak i Wasze dziecko. Ja jako logopeda, jestem tylko drogowskazem który skieruje was na właściwą ścieżkę i podpowie, jak sobie radzić w codziennej, systematycznej pracy.
Jak możesz pomóc?
W swoich publikacjach posiadam zestaw ćwiczeń „Szeregi – ćwiczenia wspomagające naukę mówienia i myślenia” przeznaczone dla dzieci z Zespołem Downa, z Autyzmem, z Afazją, Alalią oraz dla dzieci w normie intelektualnej. Skontaktuj się ze mną jeżeli jesteś zainteresowany taką formą dodatkowego wsparcia Twojego dziecka.
Moje publikacje:
Zestaw wyselekcjonowanych pomocy logopedycznych przeznaczonych dla dzieci z Zespołem Downa, z Autyzmem, z Afazją oraz dla dzieci w normie intelektualnej.
Zestaw odpowiednio dobranych ćwiczeń przeznaczonych dla dzieci i dorosłych, chcących poprawić mowę, pamieć, koncentrację, uwagę.
Zestaw praktycznych zadań i ćwiczeń wspomagających naukę mówienia oraz myślenia wraz z omówieniem.